Zondag 10/01/2010.
Deze morgen weer naar een uiteenzetting maar deze keer is het ‘mandatory’. Ik ben nog ver van goed maar sleep mij er naar toe want het gaat over de veiligheidsvoorschriften met de zodiac en hoe in- en uitstappen.
Het schip ligt stil en ik voel me wat beter.
Onze eerste cruise is naar de Melchior Eilanden en we moeten de theorie nu in de praktijk uitproberen. Het duurt bijna een half uur om al mijn ‘laagjes’ aan te doen en voor een gevecht met mijn reddingsgordel en dan mag ik gaan aanschuiven voor het instappen in de bootjes.
Het is nog kouder door de snelheid van de zodiac en alles is ‘nieuw’, maar het duurt niet lang om het reuze tof te vinden. In de boot zitten alleen lachende gezichten. We varen rond ijsbergen en zien onze eerste pinguïn in de verte.
Het zullen wel de meest gefotografeerde beestjes
zijn in de omtrek want iedereen is wild enthousiast
met zijn eerste pinguïn.
Lieve is ook goed ingepakt.
De tijd vliegt voorbij en
we moeten spijtig genoeg terug naar de boot.
Aan boord hoor ik dat er een vergadering is voor de kampeerders. Wat? Een 20-tal mensen gaan voor 1 nacht op het ijs slapen. Eten moet aan boord en ook voor het ‘toilet’ worden speciale voorzieningen getroffen want er mag Niets achterblijven.
Ik wist al niet wat ik zag toen ik begreep dat er een 20-tal personen vertrokken met een zodiac en die daarna verder gingen per kajak. Nu dus ook nog kampeerders! Dat zijn dus de ‘echte’.
Wanneer vertrekken we terug? Het is hier zo machtig!
‘s Middags onze eerste landing op ANTARCTICA. Dàt was voor mij al een echt avontuur : door het water waden en op een rotsachtig eiland bedekt met sneeuw wandelen. Formidabel! en of dat nog niet genoeg was mochten wij tot op 5 meter afstand de gentoo pinguïns naderen die daar met duizenden op Cuverville Eiland zitten.
Lieve en ik liepen daar als 2 uitgelaten kinderen rond,
lachend om de waggelende beestjes met
hun dikke buikjes die het moeilijk hadden om
op de ronde keien te lopen als er geen sneeuw op ligt.
Alles wilden wij fotograferen, elk beestje,
ze waren allemaal zo schattig.
Zo onwezenlijk om zo dicht bij ‘wilde’ dieren
te wandelen die ons bekijken.
De dieren die liggen,
broeden nog op een of twee eieren en
daarom mogen wij ze zeker niet onrustig maken,
want de koude kan fataal zijn voor het ei.
Tammy was verstandiger en zij koos één broedende pinguïn uit en zij had zeer veel geluk. Na een hele tijd kwamen er twee donkere donzige bolletjes uit. Ik ben heel blij dat ik deze foto’s hier mag gebruiken.
In de boot varen we tussen de ijsschotsen en zien een (crabeater) zeehond in een straaltje zon liggen. Zij leven van kreeft en andere schaaldieren. Daar moet ook een foto van genomen worden en het beest wordt wakker van die vervelende toeristen in hun lawaaierige boot, die proberen zo dicht mogelijk te naderen. Wat een indrukwekkende wereld!
Terug aan boord:
In de kajuit de eigen foto’s bekijken en aan elkaar laten zien en nog nagenieten van een onvergetelijke dag.
Regelmatig roept de expeditieleidster ons op langs de intercom als er iets te zien is.
Nu zijn er walvissen in zicht. En dàààààààààààr ben ik zeker voor gekomen.
Het is al nà 20 uur en
het is nog heel licht met een prachtige lucht:
Deze dag maakt al de ‘moeilijke’ vorige dagen meer dan goed.
Maandag 11/01/2010.
Voor 6 uur op. Rond die tijd zou het schip het Lemaire (een Belgische ontdekkingsreiziger in Belgisch Kongo. Het was De Gerlache die als eerste dit kanaal ontdekte en die deze naam koos) Kanaal bereiken. Voor ons zou deze doortocht één van de hoogtepunten van de reis worden, want wij hadden gelezen dat dit kanaal een soort Panamakanaal was waar je bijna met je handen de twee zijkanten kunt aanraken die uit ijs bestaan. Op de briefing gisteren vertelde de leiding dat dit kanaal zelden bevaarbaar is door het vele drijfijs en dat de kapitein zeer goed moet kunnen varen om hier door te geraken, onze verwachtingen waren dus hoog gespannen en dat mag feitelijk niet.
Het was ijskoud maar heel helder weer en al het prachtige wit zag er uit alsof het zojuist een grote poetsbeurt had gehad. Al de ‘vroege vogels’ hadden al de beste uitzichtpunten ingenomen.
Van ver oogt het kanaal inderdaad ‘smal’ maar wij hadden te veel verwacht. Zo zie je maar dat alle info die je krijgt niet altijd ‘juist’ is. Het kanaal is 7 mijl lang en op het smalste punt 0,5 mijl breed. Het is afgebakend door 1100 m hoge besneeuwde bergtoppen. Het viel ons dus tegen ondanks de overweldigende schoonheid van de prachtige omgeving. TE veel dromen is dus ook niet goed.
Vlug gaan ontbijten want vanaf 8 uur vertrekken de zodiacs om naar Petermann Eiland te varen. Charcot overwinterde hier met zijn schip Pourquoi pas? in 1919.
Hier vind je ongeveer 500 paren Adélie pinguïns die tot de Gentoo familie behoren en ‘blue-eyed shags’,
dit zijn vogels die tot de familie van de aalscholvers behoren.
Deze vogels zitten soms dicht bij en zelfs tussen de pinguïns en daarom kan je ze nauwelijks onderscheiden van de pinguïns want ze hebben dezelfde zwart en wit kleuren. Deze vogels zijn uiteraard kleiner en veel slanker maar als ze zitten of liggen dan zien ze er van ver hetzelfde uit.
Wij blijven maar foto’s nemen van de schattige pinguïns. De kleintjes zijn groter dan de pasgeboren beestjes van gisteren.
met een zwaardere lens ziet het er zo uit :
Zicht op de prachtige baai. De kajakkers zijn er ook al.
Tijdens het varen zie je soms precies vissen ‘springen’.
Dat kunnen er 3 of 4 zijn, maar soms ook een tiental
allemaal in een rechte lijn zoals je dat alleen bij
een vroegere Oost-Europese leger parade kon zien,
zo een perfecte lijn!
Vermits een pinguïn lichaam gemaakt is om
te zwemmen geeft dat een ‘visachtige indruk’
wanneer ze zwemmen en dat is een mooi zicht.
Hier zie je er een paar in het water.
De afstand naar het water is soms ver.
In de namiddag weer een zodiac uitstap. Eerst naar een Britse hut op een heel klein eiland dat historische waarde heeft. Toen wij daar waren lagen er 2 privé zeilschepen. De nacht voor wij kwamen werd er in die hut ingebroken en antiek materiaal gestolen. Wie verwacht hier zeilschepen (kleinere) laat staan dieven?
Onderweg weer prachtige ijssculpturen gezien evenals een koppel crabeaters.
Daarna naar het Oekraïnsche ‘Akademik Vernadsky’ onderzoekscentrum. Hier werd voor de 1ste keer het ozongat waargenomen.
Voor de veiligheid moeten wij op een aanwezigheidslijst tekenen wanneer wij op of af de boot stappen om naar de zodiacs te gaan. Dat wordt wel eens vergeten in de drukte van het aanschuiven of het enthousiasme van deze cruise.
Als wij terug zijn horen we afroepen dat Ellen en Tammy zich moeten aanmelden. Na een tijdje horen wij hetzelfde bericht. Lieve en ik denken dat beiden zich in een deel van het schip bevinden waar je de oproep niet hoort. Beiden zijn fervente fotografen en Tammy vooral kan er nooit genoeg van krijgen. Aan tafel horen we het hele verhaal. Zij waren nog op het kleine onbewoond eiland en zagen in de verte mensen rond lopen. Toen zij 10 minuten voor het vertrek van de laatste zodiac naar de afgesproken plaats gingen, was er geen zodiac te zien. Dan beseffen zij dat de mensen die ze nog zien geen bekende gezichten zijn en dat dit waarschijnlijk bezoekers zijn die op een van die twee zeilboten zitten. Zij vragen hen dan om hen a.u.b. niet achter te laten en mee te blijven wachten tot er een oplossing komt. Na 20 minuten zien ze dat mensen die op het andere eiland waar het onderzoekscentrum zich bevindt, naar hen wuiven. Ja, maar wat wil dat zeggen? Zij zijn doodsbang omdat zij vrezen de nacht op dat ijskoude eiland te moeten doorbrengen. Na een tijd (die misschien niet zo lang is, maar wel héél lang aanvoelt) komt een zodiac hen oppikken. De ‘lijst’ heeft zijn veiligheid bewezen. Kara, de chef van onze expeditie maakt er geen punt van; zij Wist dat ze blijven zoeken vooraleer verder te varen, maar onze Canadese vriendinnen wisten dat niet en waren erg bang.
Zij moesten geen extra kick krijgen door met een kajak te varen of door op het ijs te overnachten. Deze ‘uitdaging’ heeft hun de eetlust benomen die dag en hun slaap ook.
Wij veronderstellen nu dat het ‘wuiven’ vanuit het Vernadsky station zou kunnen betekenen dat ons schip radiocontact heeft opgenomen met hen nadat Ellen en Tammy niet gereageerd hebben op de 2de oproep.
Uiteraard is het ook prachtig om van op het schip de omgeving te bekijken.
Ik ben al om 1 uur en 3 uur ’s nachts op geweest en toen was het nog altijd licht. Ik denk dat het in dit gebied van Antarctica ’s nachts niet donker wordt, nochtans bevinden wij ons boven de Antarctische cirkel.
Dinsdag 12/01/2010.
ZON. Voor de eerste keer zo een fantastisch weer. Het landschap wordt er nog mooier door.
Vandaag varen we naar Port Lockroy, een voormalige Engelse basis die veranderd is in een museum. Hier kan je souvenirs kopen en post verzenden met speciale zegels.
Hiernaast een foto van Tica
(mijn pinguïn) hij komt van hier:
Een ontwerper heeft een tartan gemaakt voor
de sjaal. Uiteraard zijn de hoofdkleuren wit
en verschillende tinten blauw.
Het zijn ook die kleuren
die mij aantrokken om naar hier te komen.
De opbrengst is voor liefdadigheid (typisch engels) en in het bijzonder voor het in stand houden van kwetsbare plaatsen en dieren. En je moet echt een overtuigde voor het behoud van het milieu zijn om hier maanden te verblijven. De accommodatie is vrij primitief.
Hier werd een onderzoek uitgevoerd naar de invloed van de mens op het leven van de pinguïns en men is tot de verbazende ontdekking gekomen dat die positief was. Er werden meer pinguïns geboren. Men denkt dat de oorzaak is dat de pinguïns geen angst van de mensen hebben terwijl de roofvogels die de eieren opeten (voornamelijk de skua’s), wel angst hebben en dus wegblijven
Hier zijn de eieren al uitgebroed
(het is hier warmer in de beschutting van
het gebouw) en je ziet de bruine donzige
bolletjes tussen de poten van een
van de ouders. Eén grotere krijgt eten.
(mijn pinguïn) hij komt van hier:
Een ontwerper heeft een tartan gemaakt voor
de sjaal. Uiteraard zijn de hoofdkleuren wit
en verschillende tinten blauw.
Het zijn ook die kleuren
die mij aantrokken om naar hier te komen.
Hier zijn de eieren al uitgebroed
(het is hier warmer in de beschutting van
het gebouw) en je ziet de bruine donzige
bolletjes tussen de poten van een
van de ouders. Eén grotere krijgt eten.
Een andere zodiac meert aan en onze boot ligt ets verder in de baai.
Naar Jougla Point waar er nog gentoo pinguïns zitten en waar ooit verschillende walvissen aangespoeld zijn. De beenderen zijn door dieren en weersomstandigheden volledig ‘proper’ gemaakt.
Eerst de kleine prutsen in een groots landschap.
in een bak met ontsmettingsproducten je botten afspoelen.
Dit is om te vermijden dat er eventuele ziektes
van de ene groep pinguïns naar een andere groep
zou overgebracht worden.
En? Zijn mijn foto’s een beetje gelukt?
want het is te mooi om binnen te blijven.
Deze namiddag wordt het Paradise Harbor. Het klinkt paradijselijk en achteraf beschouwd is het nog waar ook.
Wij doen een cruise in de inham en gaan
dan aan land en dit maal zal dat voor
de enige keer op het Antarctisch Continent
zijn en niet zoals voorheen op een eiland.
Maar nu zit ik met een ernstig probleem, ik zie niets meer in mijn fototoestel. Het licht is zo sterk dat de display van het fototoestel alleen nog een spiegel is, waarin ik mezelf zie. Ik trek maar wat foto’s zuiver op gevoel, maar ik zie dus echt Niets! Vermits ik zoals gewoonlijk aan de verkeerde kant van de zodiac zit, heb ik geen enkel idee hoe hoog de mensen voor mijn lens komen. Resultaat : meer ruggen dan uitzichten want door de overweldigende schoonheid van de omgeving bewegen de mensen voor mij voortdurend in hun jacht op mooie beelden.
Enkele blue-eyed shags en hun omgeving:
En Tammy kan de vogels zo trekken:
Kristal helder water dus weerspiegeling : zoveel schoonheid op zo een kleine oppervlakte.
Dààr voor wou ik naar Antarctica komen en ik heb het grote geluk dat juist vandaag de zon in zijn volle kracht schijnt en alles onwezenlijk mooi maakt, een echt paradijs.
Nu naar de Argentijnse basis. Door de aanlegsteiger is dit de enige plaats waar we kunnen aanmeren.
Lieve tussen de pinguïns en genieten van al dat moois.
We spraken nauwelijks,
we hadden zoveel om naar te kijken!
’s Avonds was er een bbq. Wàt op een schip? Ja dus.
De temperatuur was koud maar de zon scheen en gaf voldoende warmte. Nog nooit een bbq gehad waarvan het uitzicht zo adembenemend was.
En toen was de zon weg en vluchtte iedereen naar binnen voor de ijzige koude.
Woensdag 13/01/2010.
Vandaag om 6.30 uur ontbijt want het wordt een actieve dag. Normaal is dat nogal vroeg voor mij, maar na al het moois van de vorige dag ben ik er erg op uit!
Om 7.30 staan we al buiten om te kijken hoe wij dichter bij Deception eiland komen waar wij in de walvisbaai zullen aanleggen. Dit vulkanisch eiland, dat deel uitmaakt van de Zuidelijke Shetlands, is nog actief geweest in de jaren 1967, 1969 en 1970. Het weer is niet zo mooi als gisteren en er staat veel wind, maar wij zijn toch onaangenaam verrast wanneer wij horen dat hier geen landing mogelijk is.
We zitten in een zware storm die gaat tot 40 knopen en vanaf 35 knopen mogen er geen zodiacs uitgezet worden.
Dan maar wat foto’s proberen te nemen van de storm en de indrukwekkende antarctische wereld.
Onnodig te zeggen dat het water op het dek van de overslaande golven is en Niet van de regen, want in de loop van mijn pogingen om een ‘echte’ stormfoto te maken, krijg ik op de brug (7de verdieping) een deel van een golf in mijn gezicht. Ondanks dat, is alles van een indrukwekkende schoonheid.
Hierna komen foto’s van een zeldzame wolk. Deze wolk lijkt op een ‘boemerang’. Deze verschijnt alleen als er een hevige storm gaat komen. Kenners zijn dus gewaarschuwd.
Door de radio horen we dat de kapitein gaat proberen
om aan de achterkant van het eiland te landen,
daar waar er iets meer bescherming is.
Eens naar de kaart gaan kijken om te zien waar
we dan naar toe varen.
Ik ga even naar de kajuit en daar krijgen we een geweldige slag
waardoor alles van het nachtkastje vliegt. Zelfs mijn appel begint
bang te worden want die vliegt
voor alle veiligheid recht in mijn schoen:
Wij varen dan maar door naar onze middag bestemming Half Moon eiland.
Hier zijn veel soorten zeehonden en een 3000 chinstrap pinguïns. Deze heb ik nog niet gezien. Deze dieren hebben een streep naast hun bek waardoor zij de indruk geven dat ze breed glimlachen. Zou ze erg graag in het echt zien.
Maar om daar te geraken moet er door een smal kanaal gevaren worden waar de wind recht op staat. 2 Jaar geleden is hier in de bocht een boot gezonken. Door een sterke windvlaag sloeg het schip tegen de berg die op de hoek aan de ingang staat. Niemand is gekwetst geraakt maar de mensen hebben wel kou geleden gedurende de uren dat zij zaten te wachten in de open lifeboats tot er hulp kwam opdagen. Het schip zelf, is gezonken.
Onze kapitein ligt voor het kanaal maar besluit het zekere voor het onzekere te nemen en terug te keren. Geen pinguïns, geen landing, en het is de laatste dag om nog van al dat moois van dichtbij te kunnen genieten!! Zo ontzettend spijtig!! Beter dan verongelukken.
Dan maar weer foto’s nemen van de omgeving.
Maar wie is die kapitein?
En mogen wij die gaan bezoeken?
Wegens de te verwachten storm wordt er besloten om nu sneller terug te varen naar Ushuaia dan voorzien, teneinde nog voor de storm een stuk van de Drake Passage te kunnen doen. De 2 samen zou nog veel erger worden dan op de heenreis. Nu ik nog goed ben nog even buiten komen.Wat een mooie maar dreigende wolken! Hoe klein ben ik in deze grandioze en eindeloze natuur.
Ook het personeel van de keuken en de eetzaal neemt zijn voorzorgen voor het avondeten.
De pot soep staat in een vierkante bak die vast gehecht is aan de tafel. Op onze tafel staat een rechthoekige bak met 8 uitsparingen waar we onze glazen kunnen inzetten. Het enige vervelende is dat het tafelkleed NAT is. Dat geeft een koud en onaangenaam gevoel. De eerste keer dacht ik dat men de was niet voldoende droog gekregen had aan boord, maar nee, alles wordt extra nat gespoten vooraleer het couvert er wordt opgelegd.
Door de deining schuiven de borden over en weer op tafel en ze willen vermijden dat je af en toe uit het bord van je buur zou verder eten wanneer zijn bord even voorbij komt. Het natte tafelkleed stremt het verschuiven. Eenvoudig en efficiënt.
Vandaag verjaart Tammy.
Aan boord krijgt een jarige ’s avonds een extra dessert
die zij kan verdelen.
Ook John van Toronto komt bij ons zitten.
Hij is een lieve grootvader met 3 slungels van kleinzonen
die samen reizen.
Een van die jongens moet in de bibliotheek met gebogen hoofd
lopen wegens zijn lengte en een andere zit de laatste dagen
opvallend veel naast hetzelfde leuke meisje.
Opa bekijkt alles met een milde glimlach en
zegt dat hij zijn best doet om Niets te zien.
